Η Κατερίνα Βισέρη μιλάει ανοιχτά για τη νευρική ανορεξία – “Δεν είχα φόβο από τίποτα, ακόμα και από τη νοσηλεία”

Η Κατερίνα Βισέρη μιλάει ανοιχτά για τη νευρική ανορεξία – “Δεν είχα φόβο από τίποτα, ακόμα και από τη νοσηλεία”

Στην τελευταία συνέντευξη της στο Lifo, η Κατερίνα Βισέρη αποκάλυψε πώς αντιμετώπισε τη νευρική ανορεξία και την αγχώδη διαταραχή που διαγνώστηκε.

Ξεκινώντας με ειλικρίνεια, είπε: “Δεν είχα φόβο, όταν μου επιβεβαίωσαν τη διάγνωση. Ο εγκέφαλός μας μπορεί να μας παρασέρνει όπως θέλει και να περιπλέκει τα πάντα”. Και συνέχισε με ζεστασιά:

“Δεν μ’ έτρεμε τίποτα, ούτε οι πόνοι ή τα περάσματα από γιατρούς. Ούτε καν οι συχνές αμνησίες με τρόμαζαν. Συνέχιζα να σπουδάζω Δικαιοσύνη με αδιαλλαξία, δούλευα σκληρά ώρες παραπάνω, χωρίς να μ’ επηρέαζε τίποτα. Είχα χάσει το κριτήριο και την ευαισθησία μου. Το μυαλό, με τον δόλο πρώτου βαθμού, δημιουργεί μια παραποίηση, επειδή προσπαθεί υπερβολικά να αντιγράψει ένα λανθασμένο είδωλο που έχει δημιουργήσει”

Όσο για τη συμμετοχή της στο GNTΜ, εξομολογείται: “Η μόδα με είχε πάντα τραβήξει, χωρίς να γνωρίζω την πίεση και τη φιλοσοφία που συνοδεύει τον κλάδο. Πείνα για αναγνώριση, συναισθηματική και βιολογική.”

“Ήμουν λίγο θολή όταν έκανα την αίτηση και προσπαθούσα να θεραπευτώ. Η μαμά μου πίστευε πάντα σε μένα, ακόμα κι όταν εγώ δεν τα κατάφερνα, και με έπεισε να δώσω το εναρκτήριο βήμα. Ήταν καλοκαίρι, είχα ελεύθερο χρόνο από τη δουλειά και το ρίσκαρα, χωρίς να γνωρίζω τι θα ακολουθούσε. Το reality αποτέλεσε απλά έναν τρόπο να μιλήσω δημόσια για την ασθένειά μου και να κατανοήσω πραγματικά τι με συμβαίνει, για να βρω την απελευθέρωση μου”, εξομολογείται.

“Έχω βρεθεί σε πάτο τόσες φορές, που σε κάποιες περιπτώσεις είχα την εντύπωση ότι τελείωσε. Δεν έβλεπα καμία λευκή μέρα στις σκοτεινές σκέψεις μου, μονάχα έξω ήμουν χαρούμενη. Είχα αποδεχτεί πολύ σοβαρά τον ρόλο μου και όταν έκλεινε η πόρτα του σπιτιού μου, όλα γκριζίαζαν. Μοναξιά”, επισημαίνει ταυτόχρονα ότι με τον καιρό κάποιος απομονώνεται από τα πάντα.

Εκτός από την υγεία, υποστήριξε πως έχασε πολλά αγαπημένα πρόσωπα, γιατί ορισμένοι δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την ψυχική της κατάσταση. “Πολλές φορές η σιωπή τους ακούγονταν πιο δυνατά από τους δικούς μου φόβους. Με τα χρόνια, κατάφερα να είμαι επιεικής και να τους κατανοήσω”, συμπληρώνει.

 

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ ΑΡΘΡΑ