Ο Γιώργος Καραμίχος, ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους και ταλαντούχους Έλληνες ηθοποιούς, άνοιξε την καρδιά του στην εκπομπή “Στούντιο 4”, αποκαλύπτοντας τις προκλήσεις και τους αγώνες του στην αρχή της καριέρας του, ειδικά όσον αφορά την αποδοχή της επιλογής του από την οικογένειά του.
Η Σκληρή Αλήθεια πίσω από την Καλλιτεχνική Κλίση
Η εξομολόγηση του Γιώργου Καραμίχου το απόγευμα της Παρασκευής, 26 Σεπτεμβρίου, στην εκπομπή “Στούντιο 4” της ΕΡΤ, φώτισε μια λιγότερο γνωστή πτυχή της πορείας του. Ο καταξιωμένος ηθοποιός αναφέρθηκε με ειλικρίνεια στην αρχική άρνηση των γονέων του να αποδεχθούν την απόφασή του να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής, μια στάση που δυστυχώς συναντάται συχνά σε πολλές οικογένειες όταν τα παιδιά τους επιλέγουν καλλιτεχνικά επαγγέλματα.
Ένα Πτυχίο ως… Γέφυρα
Όπως αποκάλυψε ο ίδιος, η ανακοίνωση της πρόθεσής του να γίνει ηθοποιός δεν έγινε δεκτή με ενθουσιασμό. Η στιγμή που επέλεξε για να επιβεβαιώσει την κλίση του ήταν συμβολική: «Είπα στους γονείς μου ότι θα γίνω ηθοποιός όταν πήρα το πρώτο μου πτυχίο. Δηλαδή το είπα από πιο πριν αλλά… δεν προχώρησε. Όταν πήρα όμως το πρώτο μου πτυχίο, τους είπα “αυτό το πτυχίο είναι για εσάς, το δικό μου θέλω είναι να γίνω ηθοποιός”». Αυτή η κίνηση υποδηλώνει μια προσπάθεια να κατευνάσει τις ανησυχίες τους για ένα “ασφαλές” μέλλον, προσφέροντας παράλληλα μια σαφή δήλωση των δικών του επιθυμιών. Ωστόσο, η αντίδραση δεν ήταν η αναμενόμενη.
Η Ψυχολογική Πίεση και οι “Προφητείες”
Ο Γιώργος Καραμίχος περιέγραψε με γλαφυρό τρόπο την ψυχολογική πίεση που δέχτηκε: «Δεν ήταν εύκολο. Τους κατανόησα, γιατί ενδεχομένως δεν το ήθελαν, αλλά δεν είναι δική μου δουλειά. Δική μου δουλειά είναι να κατανοήσω τον εαυτό μου. Καταλαβαίνω από που έρχονται αλλά δεν ήταν εύκολο». Τόνισε ιδιαίτερα τις αρνητικές προβολές που άκουγε, οι οποίες όχι μόνο δεν του προσέφεραν την απαραίτητη ενθάρρυνση αλλά ενίσχυαν τις αμφιβολίες: «”θα πεθάνεις στην ψάθα, θα γίνεις ανώμαλος” και όλα αυτά». Αυτές οι φράσεις, που συχνά προέρχονται από φόβο και άγνοια για την καλλιτεχνική ζωή, μπορούν να έχουν βαθιές συνέπειες στην ψυχή ενός νέου ανθρώπου που ψάχνει τον δρόμο του.
Η “Ντροπή” του Θεατρίνου και η Μάχη για Αυτοπροσδιορισμό
Ένα σημείο που τονίζει την εσωτερική σύγκρουση είναι η αναφορά στην “ντροπή” που συνδέεται με το επάγγελμα. «Πόσο δε μάλλον η ντροπή. Το να ακούς, “α, θα μας ρεζιλέψεις γιατί θα γίνεις θεατρίνος”, δεν θες να το ακούς όταν θες να γίνεις ηθοποιός. Γιατί δεν ήθελα να γίνω θεατρίνος, ηθοποιός ήθελα να γίνω». Εδώ αναδεικνύεται η διαφορά στην αντίληψη: από τη μία, η οικογενειακή αντίληψη του “θεατρίνου” ως κάτι υποδεέστερου ή μη αξιοπρεπούς, και από την άλλη, η επιθυμία του ίδιου να ασκήσει σοβαρά την τέχνη της υποκριτικής ως “ηθοποιός”. Αυτή η διάκριση είναι καίρια για την κατανόηση της καλλιτεχνικής συνείδησης και της ανάγκης για αναγνώριση της τέχνης.
Οι Σωματικές Επιπτώσεις της Ψυχικής Πίεσης
Η πίεση αυτή είχε και σωματικές επιπτώσεις, όπως περιγράφει ο ίδιος: «Όλα αυτά τα άκουγα πολύ δύσκολα. Στο πρώτο έτος της σχολής, ξερνούσα αίμα. Το στομάχι μου είχε τρύπες, έλκη και τέτοια. Από την αγωνία του αν αυτό που θα κάνω θα επιβεβαιώσει το δικό μου κάρμα και όχι την κατάρα αυτουνού που συνέβαινε δίπλα μου». Αυτή η συγκλονιστική περιγραφή αναδεικνύει την τεράστια ψυχική και σωματική επιβάρυνση που μπορεί να προκαλέσει η έλλειψη υποστήριξης και κατανόησης από το στενό περιβάλλον, ειδικά σε μια ευαίσθητη δημιουργική περίοδο όπως τα πρώτα χρόνια σπουδών.
Η Επίδαυρος και η Οικογενειακή Απουσία
Ακόμα και η κορυφαία στιγμή της υποκριτικής του πορείας, η εμφάνισή του στην Επίδαυρο σε ηλικία 21 ετών, δεν έφερε την επιθυμητή ανταπόκριση από την οικογένειά του: «Όταν έπαιξα στην Επίδαυρο στα 21 μου, δεν ήρθε κανένας από το σόι μου. Ήξεραν ότι έπαιζα αλλά δεν ξέρουν τι είναι η Επίδαυρος, τους καταλαβαίνω. Δεν είναι δική μας δουλειά να συγχωρήσουμε». Η απουσία αυτή, αν και ο Γιώργος Καραμίχος προσπαθεί να την εξηγήσει με την άγνοια των γονέων του για τη σημασία της Επιδαύρου, υποδηλώνει μια διάσταση που παραμένει άλυτη. Η τελευταία φράση του, «Δεν είναι δική μας δουλειά να συγχωρήσουμε», είναι ιδιαίτερα βαρύνουσα, υποδηλώνοντας ότι η επίλυση τέτοιων ζητημάτων δεν έγκειται στην υποχρέωση του παιδιού να “συγχωρέσει”, αλλά στην κατανόηση των εκατέρωθεν ορίων και επιλογών, όσο επώδυνες κι αν είναι.
Η εξομολόγηση του Γιώργου Καραμίχου αποτελεί μια δυνατή υπενθύμιση των εμποδίων που αντιμετωπίζουν πολλοί νέοι καλλιτέχνες και της αναγκαιότητας της κατανόησης και της υποστήριξης από το οικογενειακό περιβάλλον, ανεξάρτητα από τις προσωπικές τους προσδοκίες.