Ο Φώτης Σπύρος, μία από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, προχώρησε σε εκ βαθέων εξομολογήσεις, αγγίζοντας ευαίσθητα προσωπικά θέματα που σπάνια τίθενται δημόσια: την σεξουαλική του ταυτότητα και τη σκληρή μάχη με τον αλκοολισμό. Αυτή η σπάνια εξομολόγηση, με την οποία έρχεται αντιμέτωπος με τις προσωπικές του αλήθειες, αναμένεται να αποτελέσει επίκεντρο συζητήσεων, προσφέροντας παράλληλα πολύτιμα διδάγματα για την ανθρώπινη ανθεκτικότητα και την απεξάρτηση.
Η Αποκάλυψη της Ταυτότητας και η Σκληρή Παιδική Ηλικία
Σε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη στην εφημερίδα «On Time», ο Φώτης Σπύρος άνοιξε την ψυχή του, φωτίζοντας πτυχές της ζωής του που παρέμεναν στο σκοτάδι. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε, η ανακάλυψη της ομοφυλοφιλικής του ταυτότητας συνέβη σε πολύ μικρή ηλικία, σε μια εποχή όπου η κοινωνική αποδοχή τέτοιων θεμάτων ήταν ανύπαρκτη. «Ήμουν πολύ δύσκολο παιδί, αλλά μαθητής του 20. Από πολύ μικρός ανακάλυψα ότι είμαι ομοφυλόφιλος και αυτό εκείνα τα χρόνια ήταν πολύ δύσκολο», ανέφερε.
Η παιδική του ηλικία σημαδεύτηκε επίσης από την παρουσία ενός κακοποιητικού πατέρα, ο οποίος, σύμφωνα με τον ηθοποιό, αντιμετώπιζε και ο ίδιος πρόβλημα αλκοολισμού. Αυτή η συνθήκη δημιούργησε ένα ασφυκτικό περιβάλλον, ωθώντας τον νεαρό Σπύρο να φύγει από το πατρικό του σπίτι σε ηλικία μόλις 18 ετών. «Μόνο κακοποιητική συμπεριφορά έχω δει κι έχω ζήσει από τον πατέρα μου. Δεν τον κατηγορώ. Δεν ήταν εύκολο να διαχειριστεί ότι ο γιος του ήταν ομοφυλόφιλος. Δεν τον αδικώ. Αυτή ήταν η παιδεία του», εξήγησε, αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα των οικογενειακών σχέσεων και τις επιπτώσεις της έλλειψης κατανόησης.
Η Μάχη με τον Αλκοολισμό και η Απεξάρτηση
Ένα ακόμη σοβαρό ζήτημα που απασχόλησε τη ζωή του Φώτη Σπύρου ήταν ο αλκοολισμός, μια εξάρτηση που κληρονόμησε τρόπον τινά από τον πατέρα του. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι, όπως ο πατέρας του, έτσι και εκείνος βρέθηκε εγκλωβισμένος στις παγίδες του αλκοόλ. «Ο μπαμπάς μου ήταν αλκοολικός, όπως ήμουν κι εγώ και έκανα απεξάρτηση στα 40 μου», δήλωσε, προσδιορίζοντας χρονικά την κομβική απόφαση για την αρχή της προσωπικής του κάθαρσης.
Η απόφαση για απεξάρτηση στα 40 του χρόνια σηματοδότησε μια νέα εποχή για τον ηθοποιό. Η διαδικασία αυτή, όπως περιέγραψε, ήταν δύσκολη και επώδυνη, καθώς ο αλκοολισμός μεταμορφώνει τον άνθρωπο στην «χειρότερη εκδοχή του εαυτού του». Ο Σπύρος δεν δίστασε να αναφερθεί στις επιπτώσεις της εξάρτησης στην προσωπικότητα και τις σχέσεις του: «Ένας αλκοολικός είναι η χειρότερη εκδοχή του εαυτού του, που αυτό σημαίνει ότι είναι ψεύτης, κλέφτης, χειριστικός, απατεώνας, βρομιάρης και μπορεί πολύ εύκολα να κάνει κακό για να εξασφαλίσει χρήματα για να πιει. Δεν αγαπάει, δεν αναγνωρίζει πρόσωπα. Είναι άρρωστος».
Η Συγγνώμη και η Δύναμη της Θεραπείας
Η ολοκλήρωση του προγράμματος απεξάρτησης, πριν από δέκα χρόνια, αποτέλεσε ένα σημείο καμπής. Καθαρός πλέον από το αλκοόλ, ο Φώτης Σπύρος ξεκίνησε ένα ταξίδι μετανοίας και συμφιλίωσης με το παρελθόν του. «Όταν βγήκα από το πρόγραμμα απεξάρτησης, εδώ και δέκα χρόνια, καθαρός πια, πήγα σε όλους αυτούς τους ανθρώπους και τους ζήτησα συγγνώμη. Άλλοι με συγχώρεσαν και άλλοι όχι», αποκάλυψε, υπογραμμίζοντας τη σημασία της αναγνώρισης των λαθών και της προσπάθειας για επανόρθωση.
Τέλος, ο ηθοποιός αναγνώρισε τη σωτήρια επίδραση του θεάτρου στη ζωή του. Η ενασχόλησή του με την υποκριτική, αρχικά στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, του προσέφερε έναν σκοπό και μια διέξοδο από τις προσωπικές του δυσκολίες. «Ανακάλυψα ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου παρά μόνο θέατρο. Ήθελα να γίνω σημαντικός. Ήθελα να με αγαπάνε και να με σέβονται. Μετά ανακάλυψα πόσο σημαντικά πράγματα μπορεί να μου δώσει το θέατρο», κατέληξε, στέλνοντας ένα μήνυμα ελπίδας και αυτογνωσίας μέσα από την τέχνη του.