Η Εριέττα Κούρκουλου μίλησε αποκλειστικά στην «Κ» και στον δημοσιογράφο Νίκο Κωστούρο, αποκαλύπτοντας πτυχές της ζωής της με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου της «Είμαι η Εριέττα». Το έργο αυτό διαθέτει μια έντονα εξομολογητική διάθεση και καλύπτει θέματα όπως το βάρος των οικογενειακών της προσωνυμιών, τις κρίσεις πανικού, την έκτρωση που υπήρξε εμπειρία της από την εφηβεία, καθώς και τον τρόπο που έμαθε τα νέα για τον χαμό του πατέρα της.
«Τα επίθετα των γονιών μου φέρουν μια βαριά κληρονομιά. Ο πατέρας μου ήταν ένας πολύ αγαπητός άνθρωπος, γιος του λαού, και η μητέρα μου, με το όνομα Λάτση, συνδέεται με μια μακρά παράδοση φιλανθρωπίας. Αυτή η εικόνα, ωστόσο, συνοδεύεται και από κριτική λόγω του πλούτου. Πολλοί πιστεύουν ότι όσοι έχουν χρήματα είναι ανήθικοι και άπληστοι. Αυτή η άποψη μπορεί να έχει κάποια βάση, αλλά δεν ισχύει για όλους», σχολιάζει η Εριέττα, αναφερόμενη στα οικογενειακά της ονόματα.
Η Εριέττα Κούρκουλου μοιράζεται την εμπειρία της για την έκτρωση
«Η έκτρωση, ένα θέμα που συνήθως θεωρείται ταμπού, είναι κάτι που άνοιξα για πρώτη φορά στο κοινό μέσω του βιβλίου μου. Όταν μια κοπέλα είναι 15 ετών, δεν είναι έτοιμη να γίνει μητέρα. Είναι απαραίτητο να συζητάμε τέτοια θέματα, για να απομυθοποιηθούν», τονίζει η Εριέττα, αναφερόμενη στην προσωπική της εμπειρία. Για την ίδια, η στήριξη της μητέρας της ήταν κρίσιμη, καθώς δεν την βοήθησε μόνο να ξεπεράσει αυτή τη δύσκολη περίοδο, αλλά και να συνειδητοποιήσει ότι είχε το δικαίωμα να επιλέξει.
Σχετικά με την ενημέρωσή της για τον θάνατο του πατέρα της, Νίκου Κούρκουλου, η Εριέττα αποκαλύπτει, «Έμαθα τα νέα από την τηλεόραση, εκείνη την ημέρα ήμουν στο σπίτι και μόλις είχα ξυπνήσει. Η πρώτη είδηση της ημέρας ήταν η τραγική του απώλεια. Επικοινώνησα με τη μητέρα μου και η απάντησή της ήταν “όχι ακριβώς”. Αν και αντιμετωπίζουμε αυτό το γεγονός με μια δόση χιούμορ, ήταν μια δύσκολη στιγμή που δεν μπορούσε να διαχείριστεί σαν δημόσιο πρόσωπο».
Η Εριέττα μοιράστηκε επίσης την προσωπική της εμπειρία των κρίσεων πανικού, λέγοντας: «Πέρασα πολλά χρόνια χωρίς έντονα συναισθήματα, προσπαθώντας να φαίνομαι άτρωτη. Αυτή η συμπεριφορά τελικά οδήγησε σε κρίσεις πανικού, που ήταν απλώς μια κραυγή βοήθειας από μέσα μου».