Ο Έντι Γαβριηλίδης κάθισε χθες απόγευμα στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ και άνοιξε την καρδιά του για τα πρώτα βήματα. Μίλησε για τα χρόνια του στο σχολείο και πώς η μόδα έγινε ο δρόμος του. Ήταν 19 Νοεμβρίου, Τετάρτη, και τα λόγια του ρέανε σαν ιστορία από παλιό φιλμ.

Πώς ξεκίνησε με τα σχέδια και τα ρούχα

Ο σχεδιαστής θυμήθηκε πώς μπήκε στον κόσμο της μόδας χωρίς σχέδιο μεγάλο. «Άρχισα να ζωγραφίζω και αυτό να γίνεται ρούχο και φιγούρα. Οπότε ήρθαν όλα σιγά σιγά από μόνα τους. Δούλεψα πολύ, αλλά η ζωή μου τα έφερε έτσι. Η μόδα ήταν μονόδρομος», είπε με απλότητα, κοιτάζοντας πίσω στα πρώτα του βήματα που τον έβγαλαν από την Ελλάδα.

Έφυγε μικρός για Λονδίνο, στα δεκαεπτά του, με όνειρα που έκαιγαν. Περιέγραψε τα δύσκολα εκείνα χρόνια, όπου η πόλη φαινόταν σκοτεινή και γκρίζα, σαν σκηνικό από ταινία noir, ενώ εκείνος έφευγε από το σπίτι νιώθοντας αήττητος, άγουρος και γεμάτος πίστη στον εαυτό του. «Στα 17 πήγα στο Λονδίνο. Η μόδα ήταν μονόδρομος. Ήταν δύσκολα χρόνια και με έχει σοκάρει το πόσο σκοτεινά ήταν και πόσο γκρι ήταν το Λονδίνο, ενώ είχα την άγνοια κινδύνου και έφυγα από το σπίτι πιστεύοντας ότι είμαι ο καλύτερος του κόσμου. Πίστευα πολύ ότι θα τα καταφέρω. Έφαγα χαστούκι στο χαστούκι», εξήγησε, δείχνοντας πόσα χτυπήματα χρειάστηκαν για να σταθεί στα πόδια του.

Σπουδές και πρώτες δουλειές στο εξωτερικό

Καθώς μιλούσε για το St Martins, το πρόσωπό του σκοτείνιασε λίγο από τις αναμνήσεις. Το κολέγιο αποδείχτηκε σκληρό σχολείο, όχι όπως το φανταζόταν με εύκολους αιθουσάρχες και κομπλιμέντα. «Το St Martins ήταν πολύ δύσκολο. Περίμενα να μου πουν “είσαι ταλεντάρα” και μου έλεγαν “χάλια, ξανά”», παραδέχτηκε, γελώντας πικρά τώρα που βλέπει πίσω.

Λίγο πριν την πτυχία του, βρέθηκε σε πρακτική στον Alexander McQueen, ξεκινώντας από τα βασικά. Δεν ήξερε καν ποιος ήταν ο μεγάλος αυτός σχεδιαστής, παρόλο που είχαν βγει μαζί έξω στο Λονδίνο πριν δουλέψουν κοντά. «Λίγο πριν την πτυχιακή μου έκανα την πρακτική μου στον Alexander McQueen. Στην αρχή έκανα καφέδες. Με τον συγκεκριμένο είχαμε βγει έξω στο Λονδίνο πριν δουλέψουμε μαζί και δεν ήξερα ποιος είναι», θυμήθηκε, αποκαλύπτοντας πόσο τυχαία ήρθαν κάποιες ευκαιρίες στη ζωή του.

Γυρίζοντας στα παιδικά χρόνια, ο Γαβριηλίδης μίλησε για την αίσθηση απομόνωσης στο σχολείο, κάτι κοινό στους εφήβους μα ιδιαίτερο γι’ αυτόν. Ήταν το διαφορετικό παιδί, με τσαγανό μέσα του χωρίς εξήγηση, που ζωγράφιζε μπροστά στους άλλους για να κερδίσει φίλους και χώρο. «Δεν ένιωθα ότι ανήκω απόλυτα στο σχολείο. Κι οι έφηβοι γενικώς δεν νιώθουν ότι ανήκουν. Ήμουν ένα διαφορετικό παιδί αλλά είχα πάντα τσαγανό. Η πίστη σε εμένα, που δεν ξέρω από πού προερχόταν. Για να κάνω φίλους, ζωγράφιζα μπροστά σε όλους για να τους εντυπωσιάσω και να νιώσω ότι ανήκω», είπε, και η φωνή του γέμισε την οθόνη με ειλικρίνεια από τα παλιά.