Σε συνέντευξή της στην εφημερίδα “Espresso”, η Έφη Παπαθεοδώρου μοιράστηκε τις σκέψεις της με τον δημοσιογράφο Νίκο Νικόλιζα. Η γνωστή ηθοποιός δεν δίστασε να εκφράσει την εκτίμησή της για σπουδαίους συνεργάτες του θεάτρου αλλά και την απογοήτευσή της για κάποιους σύγχρονους σκηνοθέτες.
Σημαντικές δηλώσεις της Έφης Παπαθεοδώρου
Ποιους παλιούς συναδέλφους θεωρείτε πιο εντυπωσιακούς;
Είχα μεγάλη αδυναμία στον Κατράκη, τον Χορν, την Παξινού και τη Λαμπέτη. Ειδικά με τη Λαμπέτη είχα την τύχη να συνεργαστώ και, παρόλο που είχα έναν μικρό ρόλο, ήταν μοναδική εμπειρία να παρακολουθώ την ερμηνεία της κάθε βράδυ. Ήταν αστραφτερή πάνω στη σκηνή και, παρά τα ταλέντα της, ήταν και απαιτητικός άνθρωπος. Ολοένα μιλούσε για τον ρόλο της, τον οποίο ζούσε με απόλυτη αφοσίωση.
Υπήρξαν τότε πολλά ονόματα που άφησαν εποχή, αλλά σήμερα οι περισσότεροι δεν είναι γνωστοί. Το θέατρο τους τότε είχε πραγματική αξία, ενώ σήμερα πολλές φορές είναι ακατανόητο. Οι σκηνοθέτες, κατά την άποψή μου, προσαρμόζουν τα αρχαία κείμενα για να ικανοποιήσουν τα δικά τους συμφέροντα, λες και είναι καλύτεροι από τους αυθεντικούς συγγραφείς. Είναι πραγματικά θλιβερό! Προσωπικά, αποφεύγω να παρακολουθώ αυτές τις παραστάσεις!
Πώς νιώθετε για όσα συμβαίνουν σήμερα στην Επίδαυρο;
Αν εκφράσεις μια διαφορετική άποψη που πάει κόντρα στο σύστημα, σε θεωρούν ξεπερασμένο. Πιστεύω ότι οι σκηνοθέτες που αλλοιώνουν τα κείμενα κάνουν αυτή την επιλογή λόγω έλλειψης ταλέντου. Προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, αλλά αν ο θεατής δεν καταλαβαίνει την πρόθεσή τους, ποια είναι η “επιτυχία” τους;
Αλήθεια, ο Ροντήρης σας απαγόρευε να παίξετε στον κινηματογράφο;
Ναι, είχε αντίθετη άποψη γι’ αυτό. Πίστευε ότι, ενώ οι ηθοποιοί προσπαθούν να αποδώσουν κάτι καλό, η κινηματογραφική επεξεργασία συνήθως αλλοιώνει το έργο τους. Του φαινόταν ότι αυτό ήταν ασέβεια προς την τέχνη τους. Για τον ίδιο, ο κινηματογράφος ήταν μια εντελώς διαφορετική μορφή τέχνης.