Η Δευτέρα 17 Νοεμβρίου ξύπνησε αναμνήσεις από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, πενήντα δύο χρόνια μετά. Δάφνη Μπόκοτα θυμήθηκε εκείνη τη μέρα στην εκπομπή Super Κατερίνα, όπου μίλησε για την παιδική της εμπειρία. Ήταν μικρή τότε, κοντά στα Εξάρχεια, και βοήθησε όπως μπορούσε.
Παιδικές αναμνήσεις από τυροπιτάκια και σακούλες
Εκείνη την ημέρα, η μητέρα της της ζήτησε να ετοιμάσουν φαγητό για τα παιδιά που αγωνίζονταν. Έφτιαξαν τυροπιτάκια σε λαμαρίνες και γέμισαν σακούλες με φάρμακα, αφού οι φωνές από το ραδιόφωνο καλούσαν για βοήθεια. Κατέβηκαν μαζί στο δρόμο, κοντά στην οδό Τοσίτσα, και είδαν χέρια να απλώνονται από τα ανοιχτά παράθυρα για να πάρουν τα τρόφιμα – σκηνή που μένει χαραγμένη στο μυαλό της ακόμα.
«Επειδή ήμουν και εγώ εκεί στις 17 Νοεμβρίου, παιδάκι τότε, να πω τι θυμάμαι. Θυμάμαι τη μητέρα μου να μου ζητάει να φτιάξουμε τυροπιτάκια για τα παιδιά. Φτιάξαμε λαμαρίνες τυροπιτάκια, γεμίσαμε σακούλες με φάρμακα. Μέναμε δίπλα στα Εξάρχεια. Τα παιδιά ζητούσαν τότε από το ραδιόφωνο σακούλες με φάρμακα και τρόφιμα. Θυμάμαι ήμουν πιτσιρικάκι, γεμίσαμε τις σακούλες, κατεβήκαμε με τη μαμά μου. Θυμάμαι τα χέρια που έβγαιναν από τα παράθυρα στην Τοσίτσα για να πάρουν τα τρόφιμα.
Ήταν αδρεναλίνη, ελπίδα, υπόσχεση. Θυμάμαι και την επόμενη ημέρα. Είχε υπέροχη λιακάδα, βγήκα στο μπαλκόνι. Δεν έχω ακούσει ποτέ την Αθήνα τόσο σιωπηλή. Ακουγόταν μόνο οι σειρήνες από τις σαύρες. Είχε μια μυρωδιά, δεν θα τη ξεχάσω ποτέ, από καμένο, χλωρίνη και δακρυγόνο. Πιο σιωπηρή και παγωμένη την Αθήνα…», είπε η Δάφνη Μπόκοτα με φωνή που έτρεμε από συγκίνηση.
Η σιωπή μετά την καταιγίδα
Την επόμενη μέρα, ο ήλιος έλαμπε δυνατά, μα η πόλη έμοιαζε παγωμένη. Βγήκε στο μπαλκόνι και άκουσε μόνο σειρήνες από τις ασθενοφόρα – τίποτα άλλο δεν ακουγόταν στην Αθήνα. Μια μυρωδιά από καμένο και δακρυγόνο γέμιζε τον αέρα, κάτι που δεν ξεχνιέται εύκολα, ειδικά όταν είσαι παιδί και ζεις πρώτη φορά τέτοια ένταση.
Αυτή η μαρτυρία ήρθε σε μια μέρα που όλη η Ελλάδα τιμά το Πολυτεχνείο, θυμίζοντας πώς οι απλοί άνθρωποι στάθηκαν δίπλα στους αγωνιστές.