Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση που αγγίζει την καρδιά, η Αθηνά Ρηγοπούλου, κόρη της αείμνηστης Τζένης Βάνου, άνοιξε τα χαρτιά της για την απόφαση να γίνει μητέρα μέσω υιοθεσίας και τη διαχείριση της αλήθειας με την κόρη της. Η ιστορία της αναδεικνύει τις σύγχρονες προκλήσεις και επιλογές γύρω από τη γονεϊκότητα, αλλά και τη διαρκή παρουσία της απώλειας.
Η απώλεια και η μνήμη της Τζένης Βάνου
Δώδεκα χρόνια μετά τον θάνατο της μητέρας της, της εμβληματικής ερμηνεύτριας Τζένης Βάνου, η Αθηνά Ρηγοπούλου εξομολογήθηκε στην εκπομπή “Super Κατερίνα” και τη δημοσιογράφο Ελισάβετ Οικονόμου ότι ο πόνος παραμένει ζωντανός. “Σε ποιον δεν λείπει η μαμά του; Πάνε 12 χρόνια, δεν παύει να πονάει η έλλειψή της” δήλωσε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας την οικουμενική φύση του πένθους και την αδιαπραγμάτευτη αξία της μητρικής αγάπης. Η Τζένη Βάνου, μια φωνή που σημάδεψε την ελληνική μουσική σκηνή, εξακολουθεί να ζει στη μνήμη της κόρης της και του κοινού.
Η Μεγάλη Απόφαση: Το ταξίδι της υιοθεσίας
Η Αθηνά Ρηγοπούλου μοιράστηκε τις λεπτομέρειες που την οδήγησαν στην υιοθεσία, μια επιλογή που, όπως φαίνεται, ήταν ώριμη και συνειδητή. Αρχικά, είχε εξετάσει την εξωσωματική γονιμοποίηση σε μεγαλύτερη ηλικία. Ωστόσο, η σκέψη αλλαξοδότησης ωαρίων την οδήγησε σε έναν διαφορετικό, αλλά εξίσου βαθύ, συλλογισμό.
Ανάλυση: Η απόφαση αυτή αντανακλά μια αυξανόμενη τάση στην ελληνική κοινωνία, όπου η υιοθεσία αρχίζει να αντιμετωπίζεται όχι ως έσχατη λύση, αλλά ως μια ισότιμη και αξιοσέβαστη οδός προς τη δημιουργία οικογένειας. Πρόκειται για μια ενέργεια που επιδεικνύει κοινωνική ευαισθησία και αγάπη προς ένα παιδί που ήδη υπάρχει και χρειάζεται ένα σπίτι.
Όπως δήλωσε η ίδια: “Στη σκέψη ότι θα έχω ένα παιδί που δεν θα είναι δικό μου [βιολογικά] είπα ‘Γιατί να μην πάρω ένα παιδάκι που δεν είναι δικό μου κι είναι ήδη στη ζωή και να το βοηθήσω; Γιατί να φέρω στη ζωή ένα καινούργιο παιδί;'”.
Η χρονοβόρα διαδικασία και η εκπλήρωση του ονείρου
Η διαδικασία της υιοθεσίας στην Ελλάδα είναι γνωστή για τις γραφειοκρατικές της απαιτήσεις και τους μεγάλους χρόνους αναμονής. Η περίπτωση της Αθηνάς Ρηγοπούλου επιβεβαιώνει αυτή την πραγματικότητα:
- Το 2018 ξεκίνησε την αίτηση.
- Πέρασαν τρία χρόνια αναμονής.
- Λόγω αλλαγής του συστήματος σε ηλεκτρονικό, χρειάστηκε να επανεκκινήσει τη διαδικασία.
- Μέσα σε ενάμιση επιπλέον χρόνο, έλαβε τη χαρμόσυνη είδηση για ένα μωράκι 10 μηνών.
Η αντίδρασή της στην είδηση – “Τρελάθηκα, έπεσα κάτω κι έκλαιγα” – περιγράφει την τεράστια συναισθηματική φόρτιση και την εκπλήρωση ενός ονείρου. “Το πήραμε κι έκτοτε το έχω ξεχάσει όλο αυτό. Πραγματικά νιώθω ότι το παιδί το έχω γεννήσει,” είπε, τονίζοντας το δέσιμο που αναπτύχθηκε άμεσα.
Ανάλυση: Αυτή η δήλωση υπογραμμίζει την ψυχολογική και συναισθηματική επένδυση που κάνει ένας γονέας, ανεξαρτήτως βιολογικής σχέσης, και πώς η αγάπη υπερβαίνει τα βιολογικά όρια. Η εμπειρία της αναδεικνύει την ανάγκη για επιτάχυνση και απλούστευση των διαδικασιών υιοθεσίας, ώστε περισσότερα παιδιά να βρίσκουν οικογένειες.
Η διαφάνεια ως αρχή: Η αλήθεια για την υιοθεσία
Ένα από τα πιο ευαίσθητα ζητήματα στην υιοθεσία είναι η ενημέρωση του παιδιού για την προέλευσή του. Η Αθηνά Ρηγοπούλου επέλεξε τη διαφάνεια από νωρίς. “Της το έχουμε πει ότι είναι υιοθετημένη. Καλύτερα, από το να πάθει σοκ στα 10 της, θα είναι πολύ σκληρό,” αποκάλυψε.
Ανάλυση: Αυτή η προσέγγιση είναι σύμφωνη με τις σύγχρονες ψυχολογικές συμβουλές, οι οποίες προτείνουν την έγκαιρη και σταδιακή ενημέρωση των παιδιών για την υιοθεσία τους. Η αλήθεια, δοσμένη με αγάπη και ευαισθησία, χτίζει ένα ισχυρότερο θεμέλιο εμπιστοσύνης στην οικογένεια και προλαμβάνει μελλοντικά πιθανά συναισθηματικά τραύματα. Η επιλογή αυτή δείχνει ωριμότητα και αναγνώριση των σύνθετων αναγκών ενός παιδιού που προέρχεται από υιοθεσία.