Η Αφροδίτη Γεωργούση, μία από τις ηθοποιούς που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των καταγγελιών κατά του Πέτρου Φιλιππίδη, μοιράστηκε, σε συνέντευξη του ladylike.gr, τις σκέψεις και τα βιώματά της μετά το πέρας της δικαστικής διαμάχης, τονίζοντας το προσωπικό της κίνητρο: τη λύτρωση και την ανάγκη να σταματήσει η κακοποιητική δράση.
Η Επόμενη Μέρα: Ανάκαμψη και Προσαρμογή
Η ηθοποιός περιέγραψε τη σταδιακή της ανάκαμψη από την εξοντωτική διαδικασία των δικαστηρίων. “Κάθε μέρα νιώθω και λίγο καλύτερα, δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα ότι τελείωσε,” δήλωσε χαρακτηριστικά. Η καθημερινότητα των τελευταίων πέντε ετών, γεμάτη άγχος και ψυχική πίεση, έχει αφήσει το στίγμα της. Η Γεωργούση εξιστόρησε την προσπάθειά της να σηκωθεί από το κρεβάτι κάθε πρωί, φορώντας, όπως η ίδια αναφέρει, τη “στολή του πολέμου” για να αντιμετωπίσει ένα “κρύο” δικαστήριο γεμάτο “τοξικά βλέμματα” και “αμφισβήτηση”.
Η βοήθεια της ψυχολόγου της και των οικείων της είναι καθοριστική για να αρχίσει να συνειδητοποιεί “τι έγινε και να μπαίνω σε ρυθμούς κανονικής ζωής”, όπως υπογράμμισε. Αυτή η φάση σηματοδοτεί μια αργή αλλά σταθερή μετάβαση από το πεδίο της μάχης στην ομαλότητα, μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο και συναισθηματική επεξεργασία.
Αντιμετωπίζοντας τη Λάσπη: «Εσύ αμφισβητείς τον εαυτό σου»
Κατά τη διάρκεια της δικαστικής μάχης, η Αφροδίτη Γεωργούση βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν καταιγισμό συκοφαντικών σχολίων και ψευδών αφηγημάτων. “Έλεγαν ότι είχα σχέση με ανθρώπους που ούτε καν γνώριζα, ότι έκανα πορνό γιατί έπαιξα σε μία γυμνή σκηνή σε βραβευμένη ταινία, ότι είμαι χούλιγκαν επειδή είμαι Παναθηναϊκός, μέχρι και το ασύλληπτο ότι δεν είμαστε αρκετά όμορφες για να μας βιάσει κανείς”, αποκάλυψε. Αυτές οι επιθέσεις, που στόχευαν στην απαξίωση της προσωπικότητάς της, είχαν ως αποτέλεσμα, όπως η ίδια ανέφερε, ένα είδος “πλύσης εγκεφάλου”, όπου άρχιζε να αμφισβητεί ακόμα και τον εαυτό της.
Η αντιμετώπιση αυτής της τοξικής ατμόσφαιρας απαιτούσε μεγάλη ψυχική δύναμη και “πολλή δουλειά” για να παραμείνει σταθερή και να διατηρήσει την αυτοεκτίμησή της. Αυτό το κομμάτι της μαρτυρίας της αναδεικνύει την πρόσθετη ψυχολογική επιβάρυνση που υφίστανται τα θύματα όταν, εκτός από την τραυματική εμπειρία, καλούνται να διαχειριστούν και τη δημόσια κατακραυγή ή αμφισβήτηση.
Η Δύναμη του #MeToo: Από τη Μοναξιά στη Συλλογικότητα
Η αποκάλυψη ότι δεν ήταν μόνη της στην εμπειρία της κακοποίησης ήταν ένα σημείο καμπής για την Αφροδίτη Γεωργούση. Η είδηση ότι και άλλες γυναίκες είχαν υποστεί παρόμοιες συμπεριφορές από τον ίδιο άνθρωπο, της έδωσε τη δύναμη να μιλήσει. “Κατάλαβα ότι αυτό δεν είχε συμβεί μόνο σε μένα, ότι δεν έφταιγα εγώ, ότι δεν έκανα κάποιο λάθος ούτε παρεξήγησα,” τόνισε. Αυτή η συνειδητοποίηση της συλλογικότητας ήταν καθοριστική. Το #MeToo, σύμφωνα με την ίδια, δεν είναι ένα κίνημα με κρυφούς καθοδηγητές, αλλά “μια ιδέα που σε ωθεί να σταματήσεις να φοβάσαι”.
Αυτή η δήλωση έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς αναδεικνύει την πραγματική φύση του κινήματος: την ενδυνάμωση των θυμάτων μέσω της κοινής μαρτυρίας και της άρσης της σιωπής. Η Αφροδίτη Γεωργούση, όπως και πολλές άλλες γυναίκες, βρήκε τη φωνή της μέσα από αυτή τη συλλογική αφύπνιση.
Δείτε ΕΔΩ! Πέτρος Φιλιππίδης: Η πρώτη on camera εμφάνιση της Αφροδίτης Γεωργούση μετά την απόφαση του δικαστηρίου
Η Εξόντωση της Δικαστικής Διαδικασίας και η Υποκρισία
Η δικαστική οδός αποδείχθηκε μια εξαιρετικά επίπονη και μακρόχρονη δοκιμασία. “Πρέπει να ρωτήσεις τους δικηγόρους μου πόσες φορές τους έχω πάρει τηλέφωνο και τους έχω πει ‘τι μπορούμε να κάνουμε για να τελειώνει, δεν αντέχω άλλο’,” εξομολογήθηκε, τονίζοντας ότι η διαδικασία είναι “εξοντωτική” και επιφορτίζει το θύμα με το βάρος της απόδειξης.
Εκτός από την ψυχική κόπωση, η ηθοποιός κατήγγειλε την υποκρισία και τον καιροσκοπισμό που συνάντησε. Άτομα που “δεν γνώριζαν καν τη δικογραφία” και “δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ ουσιαστικά να βοηθήσουν τα θύματα”, εμφανίζονταν στα δικαστήρια απλώς για να “τους παίρνουν οι κάμερες”, εκμεταλλευόμενα τη διαδικασία για προσωπική προβολή. Αυτή η πτυχή της εμπειρίας της αναδεικνύει την παθογένεια ορισμένων πρακτικών και την ανάγκη για μεγαλύτερη διαφάνεια και ειλικρίνεια στο δημόσιο λόγο περί των θυμάτων κακοποίησης.
Το Κίνητρο πίσω από την Καταγγελία: Λύτρωση, όχι Εκδίκηση
Η Αφροδίτη Γεωργούση ξεκαθάρισε ότι το πρωταρχικό της κίνητρο δεν ήταν η τιμωρία ή η εκδίκηση, αλλά η προσωπική της λύτρωση και η προστασία άλλων δυνητικών θυμάτων. “Η ποινή δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Δεν αποφάσισα να καταγγείλω για να εκδικηθώ. Ο λόγος που κατήγγειλα είναι για να βγάλω επιτέλους από μέσα μου όλα αυτά που είχα και να λυτρωθώ,” δήλωσε. Αρνήθηκε να ταυτιστεί με σχόλια που ζητούν σκληρή φυλάκιση, υποστηρίζοντας ότι “ποινή δεν είναι μόνο ο εγκλεισμός”.
Αυτή η στάση αντανακλά μια βαθύτερη κατανόηση της έννοιας της δικαιοσύνης, πέρα από τη στενή ερμηνεία της ποινικής της διάστασης. Το βασικό ζητούμενο είναι η αποκατάσταση της τάξης, η αναγνώριση του θύματος και η αποτροπή παρόμοιων πράξεων στο μέλλον.
Η Απάντηση στο «Γιατί Τώρα;»
Η κλασική ερώτηση “γιατί τώρα;” που συχνά τίθεται στα θύματα κακοποίησης, έλαβε μια καίρια απάντηση από την Αφροδίτη Γεωργούση. “Έχω την αίσθηση ότι όσοι σχολιάζουν ‘γιατί τώρα’ είναι οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν τα στραβά μάτια όταν συμβαίνει κάτι που χρειάζεται καταγγελία στο διπλανό τους διαμέρισμα,” είπε. Η ερώτηση αυτή, κατά την ίδια, προέρχεται από αυτούς που φοβούνται να αντιδράσουν σε αδικίες στην καθημερινότητά τους, ή που, όπως συνέβη στο θέατρο για χρόνια, “σφύριζαν αδιάφορα” ενώ γνώριζαν τις προβληματικές συμπεριφορές. Η παρατεταμένη σιωπή, όπως τονίζει, επέτρεψε την εδραίωση τέτοιων comportements.
Η συνέντευξη της Αφροδίτης Γεωργούση αποτελεί ένα ηχηρό μήνυμα για την αναγκαιότητα της καταγγελίας, όχι ως πράξη εκδίκησης, αλλά ως δρόμο προς την προσωπική λύτρωση και την ευρύτερη κοινωνική δικαιοσύνη. Η εμπειρία της υπογραμμίζει τις εγγενείς δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα θύματα, αλλά και τη δύναμη που μπορούν να βρουν στην αλήθεια και τη συλλογικότητα.