Ο Γιώργος Πρίντεζης εξέφρασε τη βαθιά του συγκίνηση στην εκδήλωση που διοργάνωσε ο Ολυμπιακός για την αποχώρηση της φανέλας με το Νο. 15.

Ακολουθεί μια αναδρομή στις πιο όμορφες στιγμές της καριέρας του:

“Νιώθω απίστευτα τυχερός, σαν να παρακολουθώ τον επικήδειό μου (σ.σ. γέλια). Θυμάμαι την πρώτη φορά που πάτησα το παρκέ, 3 Αυγούστου 2000.

Στην πρώτη προετοιμασία με τους Ρίβερς, Ράτζα, και Τόμιτς, καθόμουν στην άκρη προσπαθώντας να καταλάβω που βρίσκομαι. Ο κόσμος βλέπει μόνο δύο ώρες.

Έχω βιώσει έντονα συναισθήματα με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Οι σχέσεις που έχω δημιουργήσει μετράνε περισσότερο από τους τίτλους. Πραγματικά, πορεύτηκα με την αγάπη τους την ώρα που σκεφτόμουν τη φανέλα του Ολυμπιακού.

Μεγάλωσα τη δεκαετία του ’90, εμπνεύστηκα από παίκτες όπως ο Τόμιτς, ο Τάρπλεϊ, και ο Σιγάλας. Η επιθυμία μου ήταν πάντα να μείνω εδώ, να μην φύγω ποτέ.

Είμαι ευγνώμον που συνεργάστηκα με τόσους προπονητές και συμπαίκτες. Θυμάμαι μια εποχή που ένα νέο όνομα δεν είχε καν καταγραφεί, όμως όλοι ήθελαν να κάνουν την ομάδα πρώτη. Θυμάμαι τη δίψα και τη στήριξη του κόουτς στη Λάρισα.

Ο Παπανικολάου είναι ένας καταπληκτικός αρχηγός και τον αγαπώ πολύ. Ο Σπανούλης και ο Μπιλάρας είναι σαν οικογένεια για μένα. Περάσαμε υπέροχες στιγμές και με τον κόουτς Σφαιρόπουλο, με τον οποίο πετύχαμε πολλά.

Ο Τόμιτς υπήρξε δίπλα μου σε κάθε ρόλο – συμπαίκτης, προπονητής, και φίλος. Είναι ένας πραγματικός άνθρωπος.

Συγχωρέστε με αν βγαίνω εκτός θέματος. Θα ήθελα πολύ να είναι εδώ και ο “Ντούντας”, ο οποίος μου έδωσε πολλή υποστήριξη και βοήθεια στον Ολυμπιακό.

Η παρουσία όλων σας εδώ σε αυτή τη βραδιά με συγκινεί τόσο. Ευχαριστώ τον Ολυμπιακό για αυτή την εμπειρία που δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ.

Ελπίζω να εμπνεύσουμε τα παιδιά να μην το βάζουν ποτέ κάτω και να συνεχίζουν να εργάζονται σκληρά. Πολλοί από εμάς χάνουμε το δρόμο μας μεγαλώνοντας.

Σε κάθε δουλειά, χρειάζεται πίστη και επιμονή. Είχα τη στήριξη αγαπημένων προσώπων που με κρατούσαν προσγειωμένο.

Ειδική αναφορά στον μάνατζέρ μου, Γιώργο Δημητρόπουλο. Ήμουν πολύ τυχερός να τον έχω κοντά μου. Συνέχεια με κρατούσε στο σωστό δρόμο.

Η οικογένειά μου, και ειδικά οι γονείς μου, πάντα μου έλεγαν την αλήθεια. Ο πατέρας μου έβλεπε το παιδί μου, όχι τον μπασκετμπολίστα.

Υπήρξαν και στιγμές που αναγκάστηκα να σκεφτώ νέο συμβόλαιο και άλλοι με προέτρεπαν να αναθεωρήσω τις αποφάσεις μου. Ωστόσο, πάντα ακολουθούσα το ένστικτό μου και νιώθω πως είμαι ο πιο τυχερός παίκτης χάρη στην αγάπη σας.”