Ο Γιάννης Ιωαννίδης, γνωστός και ως “Ολλανδός”, μοιράστηκε τις σκέψεις του για τον αείμνηστο Γιάννη Ιωαννίδη, τον “ξανθό αρχάγγελο” του μπάσκετ, με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατό του. Ως στενός συνεργάτης του για 12 χρόνια, είχε την ευκαιρία να “φιλοξενηθεί” στην εκπομπή “Άμεσο Ριπλέι” του ΕΟΚ WebRadio.
Ακολουθούν τα κυριότερα σημεία της συνέντευξης:
Για την ανθρώπινη πλευρά του Γιάννη Ιωαννίδη: «Ο Γιάννης ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα, αλλά δεν το αποκάλυπτε εύκολα. Η ευαισθησία του ήταν κρυμμένη πίσω από μια “ασπίδα” που είχε δημιουργήσει για τον εαυτό του. Συχνά ανέφερε ότι “δεν πρέπει να χαλάσει ο ψυχισμός του,” κάτι που αποκαλύπτει πολλά για τον χαρακτήρα του. Τεχνικά, υποστήριζε πάντα ότι το μπάσκετ είναι δύναμη και ταχύτητα, και έβαζε την άμυνα ως βάση για την επιτυχία της επίθεσης, μια φιλοσοφία που φαίνεται να επιστρέφει στις σύγχρονες ομάδες.
Σχετικά με τη σχέση του με τους παίκτες: «Ο Γιάννης είχε την ικανότητα να δημιουργεί ένα προστατευτικό κλίμα γύρω από τους παίκτες του. Απαγόρευε σε οποιονδήποτε –περιλαμβανομένης της διοίκησης– να τους πειράζει. Η πίεση που τους ασκούσε ήταν μεγάλη, αλλά επέμενε ότι μόνο εκείνος είχε το δικαίωμα να τους πιέζει. Η δικαιοσύνη και η προστασία του προς τους παίκτες τον έκαναν να είναι αρεστός και σεβαστός. Ποτέ δεν χρέωνε ατομικές αποτυχίες στους παίκτες του και πάντα προσπαθούσε να φέρει κοντά και τους νεότερους, δείχνοντας τους συνεχή υποστήριξη.
Για την επιθυμία του να κερδίσει έναν ευρωπαϊκό τίτλο: «Φυσικά και τον πείραζε το γεγονός ότι δεν κατέκτησε ποτέ έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Παρά τις επιτυχίες του και τους τρεις τελικούς, η απουσία ενός ευρωπαϊκού τροπαίου ήταν μία πικρία. Όλοι οι προπονητές επιθυμούν να διακριθούν και σίγουρα αυτό ήταν μια απογοήτευση για εκείνον.»
Σχετικά με την πορεία του στον Άρη: «Η καριέρα του Γιάννη στον Άρη ως παίκτης και προπονητής ήταν αξιοσημείωτη. Ο Άρης ήταν η δεύτερη του οικογένεια και η καριέρα του συνδέθηκε άμεσα με την ομάδα. Ήταν η εποχή που το μπάσκετ μπήκε στα σπίτια όλων, με σημαντικές στιγμές για την εθνική ομάδα το 1987.»
Για το αήττητο του στην Τουρκία: «Δεν είχε χάσει ποτέ στην Τουρκία με τις ομάδες του, γεγονός που αποδείκνυε την επιτυχία και την προετοιμασία του. Δεν χρειάζονταν ιδιαίτερες προετοιμασίες, καθώς οι παίκτες ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την πίεση. Η ατμόσφαιρα στα γήπεδα ήταν συχνά φρενήρης και όλοι ήξεραν πώς έπρεπε να αγωνιστούν.»
Για την προσωπική του σχέση με τον Γιάννη Ιωαννίδη: «Μου λείπει η άμεση επικοινωνία και οι ανοιχτές συζητήσεις που είχαμε. Παρά τις εντάσεις και τους καβγάδες μας, παραμείναμε φίλοι μέχρι την τελευταία στιγμή. Ήμασταν μαζί περισσότερες ώρες από ότι με τις οικογένειές μας, και αυτό δημιούργησε δεσμούς που δεν θα σβήσουν ποτέ. Η φιλία μας ήταν το πιο σημαντικό στοιχείο της συνεργασίας μας.»