Η Αίθρα Λυκουρέζου γιορτάζει σήμερα τα γενέθλιά της, μια μέρα που φέρνει στο φως βαθιές σκέψεις για τη ζωή της. Γέννημα θρέμμα της αείμνηστης Ζωής Λάσκαρη και του Αλέξανδρου Λυκουρέζου, η Αίθρα μοιράστηκε στο Instagram ένα εκτενές κείμενο, αποκαλύπτοντας πώς βλέπει τον δρόμο της μετά από χρόνια εσωτερικών μαχών. Αυτή η δημόσια εξομολόγηση συνοδεύεται από μια vintage φωτογραφία της μητέρας της να κρατά το μωρό της αγκαλιά, εικόνα από παλιό περιοδικό.
Μια ματιά στο παρελθόν μέσα από εικόνες
Στη φωτογραφία, η Ζωή Λάσκαρη, γνωστή για τους ρόλους της σε κλασικές ελληνικές ταινίες, αγκαλιάζει τρυφερά το νεογέννητο παιδί της. Η Αίθρα επιλέγει αυτή την εικόνα για να ξεκινήσει την ανάρτησή της, σαν να γυρίζει πίσω στο χρόνο.
«Κάπως έτσι…… 12/11 ημέρα Κυριακή γεννήθηκα…..Νιώθω χορτασμένη. Νιώθω καλά μέσα μου πως μετά από τόσους εσωτερικούς αγώνες…. κάπου καλά είμαι… Χωρίς να σημαίνει πως είμαι κάπου ψηλά. Όχι. Ψηλά θα φτάσω όταν φύγω από αυτήν εδώ την Ζωή. Δεν με αφορά ο πρωταθλητισμός. Με αφορά ο δρόμος της ψυχής. Να είναι με αυθεντικότητα. Αλήθεια. Δημιουργία. Κίνηση. Ευχαρίστηση. Έρωτα. Αγάπη. Συμμαχία. Επικοινωνία. Με αφορούν οι δεσμοί. Να είναι ουσιαστικοί. Να μιλάμε ντόμπρα. Να υπάρχουμε γιατί το νιώθουμε.»
Αυτές οι λέξεις ρέουν σαν ποτάμι από συναισθήματα, δείχνοντας μια γυναίκα που ψάχνει την ισορροπία ανάμεσα σε φως και σκιά.
Συνεχίζει η Αίθρα, μιλώντας για την ελευθερία ως το μεγαλύτερο πάθος της, εκείνη που την ωθεί να δημιουργεί και να ονειρεύεται χωρίς δεσμά. Έχει ζήσει πληγές, έχει δοκιμάσει τα όριά της, και τώρα βλέπει τα πάντα ως παροδικά—κάτι που πονά, μα και δυναμώνει. «Σκέφτομαι πως η Ζωή ένα όνειρο…. μια ανάσα….. Τι ζούμε σε αυτό το όνειρο λοιπόν? Τι αξίες έχουμε? Να νιώθω ελεύθερη. Το μεγαλύτερό μου πάθος. Ελεύθερη στην ψυχή. Στην καρδιά. Να δημιουργώ. Να ονειρεύομαι. Να πράττω με αυθεντικότητα και αλήθεια. Έζησα πολλά. Πολλές πληγές. Πολλές παραστάσεις. Πειραματίστηκα. Δοκίμασα.»
Ο πόνος, λέει, την σπρώχνει μπροστά, ενώ το εσωτερικό σκοτάδι την κάνει να αναρωτιέται ποιος μπορεί να την καταλάβει πραγματικά. Χρειάζεται πειθαρχία για να μην χαθεί στα συναισθήματα, όπως παλιά.
Προς ένα νέο ξεκίνημα με φως
Κλείνει την ανάρτηση με αισιοδοξία, βλέποντας αυτή τη χρονιά ως ευκαιρία να μειώσει το σκοτάδι της και να προχωρήσει χωρίς φόβο. «Είδα. Ένιωσα. Αυτό που ξέρω είναι πως οτιδήποτε και να κάνεις….. είναι περαστικό…… και αυτό για κάποια πράγματα πονάει. Ο πόνος κάθε μα κάθε φορά με πάει παραπέρα. Με δυναμώνει. Γιατί να πονάμε? να δοκιμαζόμαστε? Όλα στο μυαλό…. Σκοτάδι ατελείωτο το μέσα….. ποιος να με καταλάβει? ποιος να με νιώσει? Χρειάζομαι την πειθαρχία που τόσα χρόνια πάλευα να δημιουργήσω. Γιατί χανόμουνα στα πάντα. Άλλη μια χρονιά λοιπόν ξεκινά για εμένα. Άλλη μια χρονιά προς τα μπρος. Με σκέψεις, λέξεις, συναισθήματα γεμάτα φως. Μπας και μικρύνω το σκοτάδι μου…..Μπας και μπορέσω για άλλη μια φορά να πορευτώ μαζί του. Χωρίς φόβο. Με αγάπη. Γι’ αυτό που είμαι εγώ.»
Η Ζωή Λάσκαρη, icon του ελληνικού σινεμά από τη δεκαετία του ’60, άφησε πίσω της μια κληρονομιά που η κόρη της φαίνεται να κουβαλά με τον δικό της, προσωπικό τρόπο. Η ανάρτηση αυτή, πιθανώς εμπνευσμένη από την ημέρα, αγγίζει πολλούς followers που βλέπουν σε αυτήν μια ειλικρινή φωνή.
Δείτε την πλήρη ανάρτηση εδώ.