Ο Νίκος Καρβέλας έριξε βόμβα σε διαδικτυακή εκπομπή των «Rainbow Mermaids», αποδομώντας με σκληρά λόγια το σύγχρονο έντεχνο τραγούδι. Εμφανίστηκε εκεί προχθές βράδυ και χωρίς περιστροφές, δήλωσε ότι αυτό το είδος έχει καταντήσει υπόθεση άσχετων και προβληματικών τύπων. Γιατί; Επειδή, όπως εξήγησε, πλέον κυριαρχεί η μίμηση χωρίς ουσία.
Η καυστική επίθεση στο έντεχνο
Ο Καρβέλας δεν μασάει τα λόγια του. «Η εντεχνίλα άρχιζε να σαπίζει όταν σταμάτησε το ωραίο ελληνικό τραγούδι έγινε έντεχνο, δηλαδή το τραγούδι των ατάλαντων, των δυσκοίλιων. Το έντεχνο είναι το τραγούδι της δυσκοιλιότητας. Προσπαθούν να βρουν δύσκολα λόγια, δύσκολες αρμονίες για να μιμηθούν τον Χατζιδάκη. Είναι δακρύβρεχτα σενάρια της σύγχρονης ελληνικής μουσικής κουλτούρας. Δακρύβρεχτα!»
Περνώντας στην εποχή του, θυμήθηκε εκείνους τους παλιούς συνθέτες με ρίζες βαθιά στην ελληνική παράδοση, γεμάτους χαρακτήρα και ιδέες φρέσκες. Αυτοί έφτιαχναν κομμάτια που έπιαναν την ψυχή, όχι απλώς τερτίπια. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, όμως, τα πράγματα άλλαξαν δραστικά· η γενιά εκείνη εξαφανίστηκε, αφήνοντας πίσω ένα κενό που γέμισε με ανθρώπους αδιόρατους, δύσκολο να τους πιάσεις. Και αν προσπαθήσεις; Γίνεσαι έρμαιο της κριτικής, λες και η αλήθεια τσιμπάει.
Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις σε αυτό το τοπίο, παραδέχτηκε ο ίδιος, χωρίς να κρύβει την πίκρα του. Ο κανόνας, ωστόσο, μοιάζει με ρυάκι βρόμικο, γεμάτο υποσχέσεις που δεν κρατάνε. Πώς φτάσαμε εδώ, άραγε;
Από την παλιά σχολή στο σήμερα
«Τότε οι συνθέτες ήταν ελληνοπρεπείς συνθέτες με προσωπικότητα και με ταλέντο, ελληνοπρεπέστατο. Αλλά ταλέντο. Από το 1990 και μετά που τελείωσε αυτή η γενιά συνθετών, έπεσε στο χάος των έντεχνων, των ανθρώπων που δεν μπορώ να κρίνω. Άμα κρίνεις πιάνεσαι κορόιδο. Δεν μιλάω για όλα τα τραγούδια, υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας είναι οχετός».
Ο Καρβέλας, που έχει αφήσει το στίγμα του στην ελληνική δισκογραφία εδώ και δεκαετίες –θυμήσου επιτυχίες όπως το «Κράτα μου το χέρι»– φαίνεται να βλέπει ξεκάθαρα τα ελαττώματα. Ίσως αυτός ο τόνος να προκαλέσει αντιδράσεις ανάμεσα σε συναδέλφους. Ίσως πάλι να ανοίξει μια συζήτηση που χρειάζεται η σκηνή.