Σε μια εποχή που οι σχέσεις redefing και η έννοια του γάμου δοκιμάζεται, οι απόψεις προσωπικοτήτων που έχουν βιώσει την πολυπλοκότητα της συζυγικής ζωής αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα. Ο αγαπημένος ηθοποιός Γιάννης Μπέζος, γνωστός για την πολυσχιδή του σταδιοδρομία και την διαχρονική παρουσία του στα ελληνικά καλλιτεχνικά δρώμενα, προσέφερε μια ειλικρινή και βαθιά ανάλυση σχετικά με τον γάμο και τη σημασία του, καθώς και την αυξανόμενη τάση των διαζυγίων, φέρνοντας στο προσκήνιο πτυχές που συχνά παραβλέπονται.
Ο Γάμος ως «Γήπεδο» και η Σημασία της Σύμβασης
Ο Γιάννης Μπέζος, καλεσμένος στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» με την Αθηναΐδα Νέγκα, περιέγραψε τον γάμο με έναν ιδιαίτερα εύστοχο και παραστατικό τρόπο: ως ένα «γήπεδο». Αυτή η μεταφορά υποδηλώνει έναν κοινό χώρο όπου δύο άνθρωποι συνυπάρχουν, μοιράζονται εμπειρίες και αγωνίες, και όπου εξελίσσεται ένα συνεχές «παιχνίδι» ζωής. Η έννοια του γάμου, όπως την ανέλυσε, δεν είναι απλώς μια συναισθηματική δέσμευση, αλλά μια «σύμβαση» που δημιουργεί πρακτικά πλαίσια και περιθώρια για την ανάπτυξη της σχέσης. Συγκεκριμένα, ο ίδιος τόνισε: “Το να είσαι παντρεμένος σου δημιουργεί έναν χώρο και έναν χρόνο που δεν μπορείς να το καταλάβεις αν δεν είσαι. Δηλαδή σου δίνει κάποια περιθώρια και αν ο γάμος είναι πετυχημένος, με την έννοια ότι μπορείς να συνομιλείς με αυτόν η με αυτή που ζεις είναι μαγικό. Σου δίνει το γήπεδο.”
Αυτή η προσέγγιση αναδεικνύει την δομική λειτουργία του γάμου στην κοινωνία και στην προσωπική ζωή. Πέρα από το ρομαντικό του περίβλημα, ο γάμος παρέχει ένα πλαίσιο ασφάλειας και σταθερότητας που επιτρέπει στα άτομα να αναπτυχθούν εντός της σχέσης, αντιμετωπίζοντας κοινές προκλήσεις. Η «κοινή μυρωδιά», το «ίδιο φαγητό», οι «ίδιες αγωνίες» είναι συμβολισμοί της βαθιάς συνύπαρξης και των κοινών βιωμάτων που διαμορφώνουν την ταυτότητα του ζευγαριού.
Η Τέχνη του να Ακούς και η Ανθεκτικότητα στη Σχέση
Η επιτυχία ενός γάμου, σύμφωνα με τον Γιάννη Μπέζο, δεν είναι ποτέ δεδομένη. Απαιτείται «υπομονή» και, κυρίως, η ικανότητα να «ακούς» τον σύντροφο. Και αυτή η τελευταία δεξιότητα, όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, είναι ιδιαίτερα δύσκολη: “Δεν είναι εύκολο να ακούμε. Εγώ δυσκολεύτηκα πολύ να ακούω”. Αυτή η δήλωση είναι ιδιαίτερα σημαντική, καθώς αναδεικνύει την ενεργή επικοινωνία ως ακρογωνιαίο λίθο μιας επιτυχημένης και διαρκούς σχέσης. Η αδυναμία ή η άρνηση να ακούσει κανείς πραγματικά τον άλλον οδηγεί σε παρεξηγήσεις και αποξένωση, θέτοντας σε κίνδυνο τη συνοχή του ζευγαριού.
Ανάλυση: Σε μια κοινωνία όπου ο ατομικισμός τείνει να κυριαρχεί, η έμφαση στην ακρόαση και την ενσυναίσθηση είναι ζωτικής σημασίας. Οι σχέσεις, ιδίως οι γάμοι, απαιτούν συνεχή προσπάθεια προσαρμογής και συνυποχώρησης, και η ικανότητα αυτή καλλιεργείται μέσα από την ενεργητική ακρόαση και την αμοιβαία κατανόηση. Η αναγνώριση αυτής της δυσκολίας από έναν άνθρωπο με την εμπειρία ζωής του Γιάννη Μπέζου προσθέτει κύρος στην τοποθέτησή του.
Διαζύγιο: Από Ταμπού σε Επιλογή Αξιοπρέπειας
Ερωτηθείς για την αυξητική τάση των διαζυγίων τα τελευταία χρόνια, ο Γιάννης Μπέζος εξέφρασε μια προοδευτική και ανθρωποκεντρική άποψη. Αντί να τα δει ως αρνητική εξέλιξη, τα χαρακτήρισε ως μια υγιή απάντηση στην αδυναμία συνύπαρξης: “Όταν τα ζευγάρια χωρίζουν, απλά δεν μπορούν μαζί, κάτι δεν γίνεται καλά. Δεν πειράζει που χωρίζουν περισσότερο πλέον, δεν είναι κακό.”
Η δήλωση αυτή έρχεται σε αντίθεση με παλαιότερες κοινωνικές αντιλήψεις, όπου το διαζύγιο θεωρούνταν ένα κοινωνικό στίγμα και οι άνθρωποι συχνά παρέμεναν σε δυστυχισμένους γάμους. Ο Μπέζος υποστήριξε χαρακτηριστικά: “Παλιά κάθονταν και έβραζαν στο ζουμί τους, είναι προτιμότερο αυτό. Αν υποφέρεις, δεν υπάρχει λόγος να κρατηθεί αυτή η σχέση”. Αυτή η προσέγγιση αναδεικνύει την προτεραιότητα στην ψυχική υγεία και την προσωπική ευτυχία έναντι της τυπικής διατήρησης μιας σχέσης που προκαλεί πόνο.
- Ιστορική αναδρομή: Μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα, το διαζύγιο στην Ελλάδα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, κυρίως λόγω της ισχυρής επιρροής της Εκκλησίας και των αυστηρών νομικών πλαισίων. Οι αλλαγές στην οικογενειακή νομοθεσία (π.χ. Νόμος 1329/1983 για την ισότητα των δύο φύλων) διευκόλυναν τη διαδικασία, αντικατοπτρίζοντας μια ευρύτερη κοινωνική αποδοχή της διάλυσης του γάμου ως βιώσιμης επιλογής.
- Κοινωνικές επιπτώσεις: Η αύξηση των διαζυγίων μπορεί να ερμηνευθεί όχι μόνο ως ένδειξη ρήξης, αλλά και ως σύμπτωμα μεγαλύτερης αυτονομίας των ατόμων και της αποδέσμευσης από κοινωνικούς καταναγκασμούς. Οι άνθρωποι πλέον αναζητούν την πληρότητα στις σχέσεις τους και είναι λιγότερο διατεθειμένοι να συμβιβαστούν με καταστάσεις που τους δυστυχούν.
Συμπέρασμα: Η Διαχρονική Αξία της Αυθεντικότητας
Οι σκέψεις του Γιάννη Μπέζου προσφέρουν μια πολύτιμη ματιά στην πολυπλοκότητα των ανθρώπινων σχέσεων και, ειδικότερα, του γάμου. Υπογραμμίζει ότι ο γάμος είναι ένα ζωντανό οικοδόμημα, που απαιτεί συνεχή φροντίδα, επικοινωνία και προσαρμοστικότητα. Ουσιαστικά, ο ηθοποιός μάς καλεί να αναθεωρήσουμε την έννοια της «επιτυχίας» στον γάμο, τοποθετώντας στο επίκεντρο όχι τη διάρκεια ως αυτοσκοπό, αλλά την ποιότητα της συνύπαρξης και την ικανότητα των ανθρώπων να αναπτύσσονται, είτε μαζί είτε, όταν αυτό είναι απαραίτητο, ο καθένας χωριστά.