Ο Τάσος Κωστής, ένας από τους πλέον αγαπητούς και αναγνωρίσιμους ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και της τηλεόρασης, μίλησε με συγκινητικές λεπτομέρειες το πρωί της Δευτέρας στην εκπομπή Breakfast@Star, όπου άνοιξε την καρδιά του για την απώλεια της συζύγου του και τη διαχείριση του πένθους, αλλά και για τη σχέση του με τα εγγόνια του και το μέλλον της υποκριτικής στην οικογένειά του.

Η Διαχείριση του Πένθους και η Συνέχεια της Ζωής

Ο Τάσος Κωστής, με την ειλικρίνεια που τον διακρίνει, αναφέρθηκε στον αμείωτο αλλά όχι πια καθημερινό πόνο που νιώθει για τον χαμό της συζύγου του. «Ο πόνος για τον χαμό της συζύγου μου είναι ο ίδιος, απλά όχι τόσο συχνός», δήλωσε χαρακτηριστικά, υπογραμμίζοντας τη δύσκολη διαδικασία της αποδοχής και της προσαρμογής. Η φράση αυτή αντικατοπτρίζει την ψυχολογική πολυπλοκότητα του πένθους, όπου η οξύτητα μπορεί να μετριάζεται με τον καιρό, αλλά η ουσία της απώλειας παραμένει.

Ο ηθοποιός τόνισε την αναγκαιότητα της συνέχισης της ζωής, ως μια επιλογή επιβίωσης: «Πρέπει να ζήσεις, αλλιώς ανοίγεις έναν τάφο, μπαίνεις μέσα και τελειώνεις». Με αυτή τη δήλωση, ο Κωστής αναδεικνύει τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής να ανακάμπτει, ακόμα και μετά από συντριπτικές απώλειες. Είπε πως έχει «βρει τα πατήματά του σε μεγάλο βαθμό», σηματοδοτώντας την επανένταξή του στην καθημερινότητα και την εύρεση νέων ισορροπιών.

Σχετικά με το ενδεχόμενο μιας νέας σχέσης, ο Τάσος Κωστής έδειξε να είναι αρκετά προσγειωμένος και ρεαλιστής: «Δεν θέλω να βρω άλλο ταίρι, ότι έγινε, έγινε. Αν έρθει ένα ταίρι δίπλα μου, καλώς! Αλλά συναισθηματικά δεν δίνω κάπου τον εαυτό μου. Όταν έχεις περάσει από το πάθος, τον έρωτα και την αγάπη, τα έχεις περάσει όλα». Η δήλωση αυτή υποδηλώνει μια πληρότητα συναισθηματικών εμπειριών, οι οποίες έχουν καθορίσει την κοσμοθεωρία του και την προσέγγισή του στις διαπροσωπικές σχέσεις μετά την απώλεια.

Η Σχέση με τα Εγγόνια και το Μέλλον της Υποκριτικής

Ο Τάσος Κωστής αναφέρθηκε επίσης με αγάπη, αλλά και με μια δόση αυτονομίας, στη σχέση του με τα εγγόνια του. «Είμαι κοντά στα εγγόνια μου, αλλά παράλληλα και μακριά, είναι ελεύθεροι άνθρωποι», εξήγησε, περιγράφοντας μια σύγχρονη προσέγγιση στον ρόλο του παππού, που σέβεται την αυτονομία και την ελευθερία των νέων. Για τα εγγόνια του, όπως είπε, ο ίδιος είναι απλά ο παππούς τους, αποσυνδεδεμένος από την επαγγελματική του ιδιότητα, κάτι που προσφέρει μια αίσθηση κανονικότητας και ζεστασιάς.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψή του για το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν τα βήματά του στην υποκριτική τέχνη: «Αν τα εγγόνια μου με ρωτήσουν για να γίνουν ηθοποιοί, θα τους πω όχι. Όποιος ρωτάει, να μη γίνει». Η φράση αυτή, η οποία μπορεί να φαντάζει αρχικά αντιφατική, είναι στην πραγματικότητα μια συμβουλή που προέρχεται από μια βαθιά κατανόηση του επαγγέλματος. Υπονοεί ότι η υποκριτική απαιτεί μια εσωτερική, ακατάσχετη ανάγκη και όχι μια απλή εξωτερική παρότρυνση. Η πραγματική κλίση εκδηλώνεται χωρίς να χρειάζεται ερωτήσεις. Ο ίδιος, όπως αποκάλυψε, είχε αρχικά διαφορετικές φιλοδοξίες: «Εγώ ήθελα να γίνω πιλότος στην πολεμική αεροπορία, αλλά δεν είχα τα μάτια».

Συμπέρασμα: Η Αυθεντικότητα ενός Καλλιτέχνη

Η συνέντευξη του Τάσου Κωστή αποτελεί ένα παράδειγμα αυθεντικότητας και ψυχικής ανθεκτικότητας. Μέσα από τις δηλώσεις του, αναδύεται όχι μόνο ο καλλιτέχνης που έχει προσφέρει πολλά στην τέχνη, αλλά και ο άνθρωπος που έχει βιώσει απώλειες, έχει πολεμήσει με τον πόνο και έχει βρει τον τρόπο να συνεχίζει τη ζωή του με αξιοπρέπεια και αισιοδοξία. Η προσέγγισή του στα εγγόνια του και η συμβουλή του για την υποκριτική τέχνη αναδεικνύουν μια σοφία βασισμένη στην εμπειρία και την αυτογνωσία, προσφέροντας πολύτιμα μαθήματα για τους νεότερους και για το κοινό γενικότερα.