Η Ευρυδίκη μοιράζεται συγκλονιστικές αναμνήσεις για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974, φέρνοντας στο φως την ιστορία και τον πόνο που συνεχίζει να στοιχειώνει τον κυπριακό λαό.
Η παιδική ματιά στην τραγωδία της Κύπρου
Σε ηλικία μόλις έξι ετών, η Ευρυδίκη βίωσε τον πόνο και τον φόβο που προκάλεσε η εισβολή στην Κύπρο. Παρά το νεαρό της ηλικίας της, οι μνήμες της από εκείνα τα τραγικά γεγονότα είναι απολύτως ζωντανές και επώδυνες. Περιγράφει με συγκίνηση το πώς η ζωή του κυπριακού ελληνισμού άλλαξε για πάντα, αφήνοντας έναν ανεπούλωτο πόνο που συνεχίζει να θυμίζει το διαρκές αδιέξοδο στο Κυπριακό ζήτημα.
Η ζωή κάτω από τη σκιά του πολέμου
Η μικρή Ευρυδίκη θυμάται τα κομβόι που περνούσαν μέσα από Τουρκοκυπριακούς θύλακες, συνοδευόμενα από οχήματα των Ηνωμένων Εθνών για την ασφάλεια τους. Η μεταξύ φόβου και παιδικής αθωότητας καθημερινότητα περιγράφεται μέσα από τα παιχνίδια των παιδιών που διακόπτονταν από τις σειρήνες και την ανάγκη άμεσης προστασίας από τους βομβαρδισμούς, ενώ οι συζητήσεις των μεγάλων προσέθεταν στην ατμόσφαιρα του τρόμου και της ανασφάλειας.
Η παρατεταμένη αγωνία και το συλλογικό τραύμα
Η Ευρυδίκη θίγει τον αριθμό των προσφύγων που ξεπέρασαν τις 200.000, τους νεκρούς που φτάνουν τους 4.000 και τους αγνοούμενους που υπολογίζονται σε πάνω από 1900, με συνεχιζόμενες ταυτοποιήσεις θυμάτων. Η έλλειψη συνεργασίας από την Τουρκία για την αποκάλυψη στοιχείων αναδεικνύει την αντιμετώπιση του Κυπριακού ως διαρκές έγκλημα πολέμου, το οποίο η διεθνής κοινότητα εξακολουθεί να παρακολουθεί.
Η σημασία της μνήμης και της ενημέρωσης των νέων
Η ίδια εκφράζει την ανησυχία της για την κοινωνική λήθη του Κυπριακού προβλήματος, υπογραμμίζοντας την απομάκρυνση από το μήνυμα του «ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ», που άλλοτε ήταν παρούσα σε κάθε γωνιά της Κύπρου. Επισημαίνει ότι η αδράνεια και η συστηματική σιωπή των μεγαλυτέρων απέναντι στις νέες γενιές έχουν συμβάλει στην απομείωση της συλλογικής συνείδησης και της επιθυμίας για επιστροφή και δικαιοσύνη.
Η παρότρυνση για ενεργή μνήμη και αντίσταση στο αδιέξοδο
Επισημαίνει την ανάγκη να μην αποδεχθούμε την κανονικοποίηση της κατοχής στα Κατεχόμενα και τον συμβιβασμό, προτρέποντας τον λαό να συνεχίσει να θυμάται και να αγωνίζεται. Η Ευρυδίκη θέτει το ερώτημα της ευθύνης τόσο της Τουρκίας όσο και της δικής μας, υπογραμμίζοντας πως χωρίς κοινό όραμα και έντονη μνήμη, ο αγώνας για λύση μοιάζει πιο μακρύς και δύσκολος από ποτέ.