Ένα δραματικό shift στην ουκρανική κρίση: Η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ να παγώσει την αμερικανική στρατιωτική βοήθεια ρίχνει βαριά σκιά στο Κίεβο. Δείτε πώς αυτή η κίνηση αλλάζει τα δεδομένα και ποιες είναι οι επιπτώσεις για την Ουκρανία και την Ευρώπη.
Η Σημασία της Αμερικανικής Στρατιωτικής Βοήθειας για την Ουκρανία
Παρόλο που η αναστολή της στρατιωτικής βοήθειας από τις ΗΠΑ δεν έχει άμεσο αντίκτυπο στις τρέχουσες μάχες, δεδομένου ότι το Κίεβο διαθέτει αποθέματα για αρκετές εβδομάδες, η μακροπρόθεσμη επίπτωση είναι πιθανό να είναι καθοριστική. Η κυβέρνηση Μπάιντεν είχε προηγουμένως παράσχει σημαντικές ποσότητες εξοπλισμού, δημιουργώντας μια προσωρινή ασπίδα για την Ουκρανία. Ωστόσο, προηγμένα αμερικανικά οπλικά συστήματα, όπως οι πύραυλοι ATACMS, είναι ζωτικής σημασίας για τη στρατηγική της Ουκρανίας. Η διακοπή της ροής αυτών των όπλων θα περιορίσει σημαντικά την ικανότητα του Κιέβου να εξαπολύει επιθέσεις σε ρωσικό έδαφος.
Ο Ρόλος της Ευρώπης και οι Προκλήσεις
Η Ευρώπη θα μπορούσε να ενισχύσει την υποστήριξή της και να καλύψει μέρος του κενού που αφήνει η Ουάσιγκτον; Οι ευρωπαϊκές χώρες έχουν περιορισμένες δυνατότητες στην παροχή προηγμένων οπλικών συστημάτων, εγείροντας ανησυχίες για τη μακροπρόθεσμη ανθεκτικότητα της ουκρανικής άμυνας. Ο Μαρκ Κάνσιαν, ανώτερος σύμβουλος στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών, εκτιμά ότι ο αντίκτυπος της απόφασης Τραμπ θα φανεί σε δύο έως τέσσερις μήνες.
Ενώ η Ευρώπη μπορεί προσωρινά να στηρίξει το Κίεβο, η έλλειψη κρίσιμων οπλικών συστημάτων θα μπορούσε να οδηγήσει σε ρωγμές στην πρώτη γραμμή, αναγκάζοντας την Ουκρανία να δεχτεί μια δυσμενή ειρηνευτική συμφωνία. “Όταν τα αποθέματά σου μειώνονται στο μισό, αυτό γίνεται αισθητό στο πεδίο της μάχης. Η πρώτη γραμμή θα συνεχίσει να κάμπτεται και, αν η κατάσταση δεν αλλάξει, μπορεί να σπάσει”, προειδοποίησε ο Κάνσιαν.
Πίεση στον Βολοντίμιρ Ζελένσκι
Η απόφαση της Ουάσιγκτον φαίνεται να αποτελεί μέρος μιας στρατηγικής πίεσης στον πρόεδρο της Ουκρανίας, Βολοντίμιρ Ζελένσκι. Σύμφωνα με το BBC, η κυβέρνηση Τραμπ επιδιώκει μια δημόσια συγγνώμη από τον Ζελένσκι για την πρόσφατη ένταση κατά τη συνάντησή τους στον Λευκό Οίκο. Παράλληλα, ο Τραμπ πιέζει για συμφωνία εκμετάλλευσης του ορυκτού πλούτου της Ουκρανίας, εισάγοντας έναν οικονομικό παράγοντα στην αμερικανική πολιτική.
Παρότι η Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι επιδιώκει τον τερματισμό του πολέμου, η τακτική της “καρότου και μαστίγιου” υποδηλώνει ότι ο Τραμπ στοχεύει να οδηγήσει την Ουκρανία σε διαπραγματεύσεις με όρους που πιθανώς θα ωφελήσουν τη Ρωσία. “Δεν μπορείς να φέρεις τον Πούτιν στο τραπέζι αν συνεχίζεις να τον προσβάλλεις”, δήλωσε αξιωματούχος της αμερικανικής κυβέρνησης στο Politico.
Η νέα πραγματικότητα δημιουργεί αίσθηση επείγοντος στην Ευρώπη. Η Βρετανία και η Γαλλία έχουν εντείνει τις διπλωματικές προσπάθειες για να καταλήξουν σε ένα σχέδιο που θα προστατεύει την Ουκρανία σε περίπτωση οριστικής απόσυρσης της αμερικανικής βοήθειας. Ωστόσο, υπάρχουν ενδείξεις ότι ο Τραμπ μπορεί να επιδιώκει μια συνολική επαναδιαπραγμάτευση της αμερικανικής στάσης απέναντι στην Ουκρανία, κάτι που ανησυχεί τους Ευρωπαίους συμμάχους. Ο Ίαν Μπρέμερ, πρόεδρος του Eurasia Group, δήλωσε: “Η Ευρώπη έχει ελάχιστο χρόνο στη διάθεσή της για να εμπλακεί ουσιαστικά, αλλιώς κινδυνεύει να βρεθεί εκτός στρατηγικού σχεδιασμού.”
Ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, Ίβο Ντάαλντερ, προειδοποίησε ότι η τακτική του Τραμπ μπορεί να φέρει πιο κοντά την Ουκρανία και την Ευρώπη, αλλά ταυτόχρονα να αποδυναμώσει τη σχέση των ΗΠΑ με το Κίεβο. “Όταν δεν παρέχεις εγγυήσεις ασφαλείας και προσβάλλεις τον ηγέτη της χώρας, χάνεις τη διαπραγματευτική σου ισχύ”, τόνισε.
Η επόμενη περίοδος θα είναι κρίσιμη, καθώς το Κίεβο αντιμετωπίζει δύσκολες αποφάσεις: να διατηρήσει τη στρατηγική του και να συνεχίσει τον αγώνα χωρίς την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ ή να προχωρήσει σε συμβιβασμούς που θα μπορούσαν να θέσουν σε κίνδυνο την εδαφική του ακεραιότητα. Ο Τραμπ φαίνεται να χρησιμοποιεί την κατάσταση ως διαπραγματευτικό μοχλό με την Ουκρανία και τη Ρωσία.
Αν και διατείνεται ότι θέλει να φέρει την ειρήνη, η αβεβαιότητα σχετικά με τις προθέσεις του έχει ήδη αρχίσει να επηρεάζει τη γεωπολιτική ισορροπία. Το μεγάλο ερώτημα παραμένει: Είναι αυτή η αρχή μιας νέας στρατηγικής προσέγγισης ή απλώς ένα ακόμη διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια του Ντόναλντ Τραμπ;