Το βράδυ της Πέμπτης 30 Ιανουαρίου, παρακολουθήσαμε τον Εθνικό Τελικό της Eurovision, όπου οι συμμετοχές της Ελλάδας στο διαγωνισμό έκαναν τη δική τους αναδρομή. Όμως, ένα από τα πιο αξέχαστα κομμάτια, το «Μια κρυφή ευαισθησία», ερμηνευμένο από τη Διονυσία Καρόκη και το συγκρότημα Θάλασσα το 1998, ήταν δυστυχώς αποσιωπημένο.
Η Διονυσία Καρόκη αντέδρασε άμεσα μέσω μιας ανάρτησης στο Facebook, εκφράζοντας την απογοήτευσή της για την παράλειψη της συμμετοχής της. Στην ανάρτησή της, ευχαρίστησε την ΕΡΤ, αναφέροντας ότι η απουσία του κομματιού της αποτελεί δείγμα της αδιαφορίας που υφίσταται από πλευράς των διοργανωτών.
«Αγαπητοί διοργανωτές του ελληνικού διαγωνισμού της Eurovision 2025, σας ευχαριστώ που δεν συμπεριλάβατε το τραγούδι μου στις επιλογές σας. Ουδέποτε υπήρξα σε θέση να υποστηρίξω ανθρώπους που καθοδηγούνται από το σύστημα και τις επιταγές του. Η συμμετοχή μας στον διαγωνισμό του 1998 πραγματοποιήθηκε παρ’ όλες τις δυσκολίες», δήλωσε χαρακτηριστικά.
Η Καρόκη τόνισε την υπερηφάνεια της για την ομάδα της, η οποία υπερέβη τα εμπόδια και τις αδικίες, δημιουργώντας μία ιστορική στιγμή στην Eurovision. «Η ελληνική αποστολή, χωρίς στηρίγματα και δισκογραφική εταιρεία, διεκδίκησε τη θέση της, και παρά τις ανατροπές, καταθέσαμε τη ψυχή μας. Δεν έχουμε τίποτα να κρύψουμε», συνέχισε με νόημα.
Μοιράστηκε επίσης κάποιες νίκες της συμμετοχής τους, όπως τη μια μοναδική φορά που ο κόσμος ψήφισε και την ικανότητα της ομάδας της να διακριθεί ακόμη και κάτω από δύσκολες συνθήκες, αναφέροντας ότι οι δυσκολίες και η προκατάληψη δεν μπόρεσαν να σβήσουν τη δημιουργική τουςφλόγα.
«Αξιοσημείωτο είναι ότι συμμετείχαμε με δύο κομμάτια στον προκριματικό γύρο, γεγονός που αποδεικνύει τη δυνατότητά μας και τη θέλησή μας να αναδεικνύουμε τη μουσική μας κουλτούρα», είπε η Καρόκη, αντλώντας έμπνευση από την πλούσια καριέρα της.
Στην επιστολή της αυτό, διευκρίνισε ότι η αδιάλειπτη συνεργασία της με κορυφαίους καλλιτέχνες όπως ο Τόλης Βοσκόπουλος και ο Γιάννης Πάριος υποδεικνύει τις δυνατότητές της στον μουσικό χώρο. Η καλλιτέχνιδα εκφράζει με σταθερότητα την πίστη της στην αξία της τέχνης και το ήθος της, διαλευκάνωντας τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει κατά τη διάρκεια της καριέρας της.
Μελετώντας την εξέλιξη της μουσικής μας σκηνής, η Διονυσία Καρόκη επαναστατεί ενάντια στην αγνόηση και καλεί τους υπεύθυνους να μην παραβλέπουν σημαντικά κομμάτια της ελληνικής μουσικής κληρονομιάς. Στην τελική, η φωνή της εκφράζει μια ανάγκη για αναγνώριση της τέχνης και της προσπάθειας που έχουν καταβληθεί σε όλα αυτά τα χρόνια.