Όπως δήλωσε πρόσφατα ο γενικός γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, Αλέν Μπερσέ, «πολλές ευρωπαϊκές χώρες» συνεχίζουν να αγνοούν την έννοια της συναίνεσης στον καθορισμό του βιασμού. Στην ομιλία του, επεσήμανε την ανάγκη οι εθνικές νομοθεσίες να προσαρμοστούν στη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης, η οποία γιορτάζει φέτος τα δέκα χρόνια της. Αυτή η διεθνής σύμβαση, που αποσκοπεί στην εξάλειψη της έμφυλης βίας, καθορίζει ότι ο βιασμός πρέπει να ορίζεται με βάση την απουσία ελεύθερης συναίνεσης, διαφοροποιώντας τον από τους παραδοσιακούς ορισμούς που επικεντρώνονται στη βία και την απειλή.

Η συζήτηση γύρω από την έννοια της συναίνεσης είναι επίκαιρη στη Μαζάν, καθώς η δίκη 51 ανδρών για τον βιασμό της Ζιζέλ Πελικό, διευρύνει το διάλογο σχετικά με την συμπεριφορά και τις ευθύνες των θυμάτων και των θυτών. Η Ζιζέλ, η οποία είχε ναρκωθεί από τον σύζυγό της, υπήρξε θύμα σεξουαλικής βίας στην κατοικία τους από το 2011 έως το 2020.

Στον γαλλικό ποινικό κώδικα, η παράγραφος που καθορίζει τον βιασμό περιλαμβάνει μια «πράξη σεξουαλικής διείσδυσης, οποιασδήποτε φύσης… που διαπράττεται με βία, περιορισμό, απειλή ή αιφνιδιασμό». Αυτή η διατύπωση έχει προκαλέσει κριτική από το 2019 κι έπειτα, όταν το Συμβούλιο της Ευρώπης εξέφρασε την ανάγκη για αναθεώρηση. Επικρίνει επίσης την έμφαση στη βία αντί για την απουσία της ελεύθερης συναίνεσης, σημειώνοντας ότι αυτή είναι μια σημαντική παράλειψη στην κατανόηση της σεξουαλικής βίας.